ارزیابی دقت روش های میان یابی در تخمین سطح ایستابی آب زیرزمینی (مطالعه موردی: آبخوان های فارسان ـ جونقان و سفید دشت)

توجه به دقت و صحت داده های ورودی در تحلیل ها و تصمیم گیری های مهندسی از اهمیت خاصی برخوردار است. منابع خطا به طور عمده مربوط به جمع آوری، وارد کردن، ثبت، ذخیره سازی، فراخوانی، به کارگیری و تحلیل اطلاعات و در نهایت تهیه مدل ها می باشد. از جمله خطاهایی که بر داده های نقطه ای اعمال می شود، خطای مربوط به نحوه میان یابی آنهاست. این نوع خطا مربوط به نامناسب بودن روش انتخابی جهت میان یابی است. هدف این تحقیق، ارزیابی دقت هشت روش مهم میان یابی در تخمین ارتفاع سطح ایستابی برای دو دشت فارسان ـ جونقان و سفید دشت از دشت های زیر حوضه بهشت آباد در استان چهارمحال و بختیاری است. برای بررسی خطای هر روش میان یابی و انتخاب بهترین روش در تعیین تراز سطح ایستابی، از فن اعتبارسنجی متقابل استفاده شد. هم چنین جهت مقایسه آماری مدل ها از مقادیر ریشه متوسط مربع خطاها (rmse) و میانگین خطای مطلق (mae) استفاده شد. نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان می دهد که روش اصلاح شده شپارد مناسب ترین روش برای میان یابی سطح ایستابی در دشت سفید دشت با 6=mae و 7=rmse و روش توان دهی عکس فاصله با 6=mae و 9=rmse ، بهترین روش برای دشت فارسان ـ جونقان است. هم چنین در این دشت ها روش های میانگین متحرک، انحنای کمینه و رگرسیون چند جمله ای دارای بیشترین میزان متوسط خطا در میان یابی سطح ایستابی می باشند (25